Platform 'Chronisch maar niet hopeloos' nu op Facebook!

Wat was mijn weg tot ‘chronisch, maar niet hopeloos’?

Ik ben op mijn weg naar me beter voelen, door veel mensen geholpen (en geïnspireerd). Maar, omdat niet iedereen die mazzel heeft, wilde ik zorgen voor een online mazzel. Daarmee is het platform ‘chronisch, maar niet hopeloos’ ontstaan. Een plek om je shit te delen, even te ontspannen met anderen, te chatten, je weer op te laden en weer door te gaan.

Natuurlijk zijn er allemaal patiëntenverenigingen, maar daar ben je patiënt:

• Als je naar het woord patiënt kijkt, zit daar het woord patience in, dit betekend geduld (en dat moet je inderdaad wel hebben als je een chronische ziekte hebt).
  Sommige patiënten zijn passief (die gaan naar de dokter en willen een pilletje om van het probleem af te komen, als het zo simpel zou zijn wil iedereen daar wel voor in aanmerking komen). Helaas, ZO werkt het niet. Je hebt ook een eigen verantwoordelijkheid, je moet dus in actie komen! Daarom heten de mensen die bij mij komen ook actiënten. Die zijn actief met hun eigen gezondheid bezig. Dat kan met medicijnen, middelen, voedingssupplementen, kruiden maar ook met bv emotionele therapie.
• Voor de behandeling kom je in het ziekenhuis (ook al zo’n fout woord – huis voor de zieken). Zij zullen wel naar een oplossing zoeken “wacht maar af“.
• De oplossing is vaak medicijnen (de artsen hebben immers medicijnen gestudeerd).
• Even voor de duidelijkheid, ik ben niet tegen artsen!! We zouden alleen naast elkaar moeten kunnen werken en niet tegenover elkaar. Zij kunnen dingen die wij niet kunnen  (denk aan een gecompliceerde beenbreuk) en het schijnt dat wij bepaalde dingen goedkoper kunnen (en “wij” is hier even alle complementair werkenden). Denk aan bv homeopathie.

In ‘chronisch, maar niet hopeloos’ ben je gewoon mens en word je met je naam aangesproken.

De weg van ‘me heel moe voelen’ naar ….

Tijdens m’n behandeling tegen de kanker ben ik ook begonnen met de NEI-opleiding.
Twee jaar later ben ik op zoek gegaan naar de oorzaak van mijn vermoeidheid. Het ziekenhuis stelde 10 onderzoeken voor, als het dat niet was dan was het oorzaak no. 11.
Ik kan je vertellen:  die weg was geen lolletje.
Maar door de vrienden die ik maakte bij m’n opleidingen tot natuurgeneeskundige ben ik er goed doorgekomen!.

Beenmergpunctie

Onderzoek nummer 10, beenmergpunctie!

Hoe doen ze een beenmergpunctie?
Ze boren een gat in je borst- of heupbeen en halen er wat beenmerg uit (enne, bot kunnen ze niet verdoven).

“Doe het zelver” zijn is vaak handig, maar je kan jezelf ook de grootste onzin aanpraten.

Want:
 Een bot is hard
 Dus heb je daar een grotere / zwaardere boormachine nodig
 Die maken veel herrie

Ik was doodsbang!!!

MAAR ik werd uitgenodigd door m’n leraren (van de opleiding NLP). Zij hadden een speciale 3-daagse (de 7 meesterstappen). Dank je wel Peter Dalmeyer en Paul Lenferink. En naast hen nog 4 andere mensen die met mij verschillende sessies hebben gedaan om aan m’n angst te werken. Onder andere deze sessies hebben mij gevormd, want je kan dingen leren maar je kunt ze ook ondergaan/doorleven. Ik heb ervaren dat ze werken.

Maar ja, dan ga je naar het ziekenhuis en dan?

Ik ging naar het ziekenhuis (niet met een vertrouwen dat dit werkte, maar) met een mindset ‘ik ga dit doen!‘.
Ik moest op een bed gaan liggen,
borstbeen bloot,
ontsmetten en gaan met dat ding.
Dit deed pijn!

ONVOORSTELBAAR aan de andere kant, ik was niet bang en onderging het als in een trance,
gaatje zit er in,
spul opzuigen EN?

#$% er zat te veel bloed in het moest opnieuw maar nu uit het dijbeen, de plek waarvan ik wist dat die NOG MEER pijn deed. Ook deze beproeving heb ik doorstaan.
Bloed was goed, ik had geen bloedkanker, Pfff!

Maar wat dan wel –> dan is het dus no 11.
Oh, en wat is dat dan? Zegt de witte jas:  “Door de bestraling heeft u littekenweefsel op uw ruggengraat, dat is dus de oorzaak”. Huh? Geeft dat vermoeidheid?

Wat was de werkelijke oorzaak?

Ik ben complementair ook helemaal door de molen gegaan, door Natuurgeneeskundige Rosi Frey. Heb heel veel geleerd en ben heel veel geïnspireerd.

Toen het internet tot m’n beschikking kwam, kwam ik achter de (voor mij) werkelijke oorzaak.
Ik heb het Syndroom van Klinefelter, een chromosoomafwijking (dat weet ik al sinds m’n 18e) en mijn moeder zei vroeger al “toen je klein was had je al veel slaap nodig” (dat is inderdaad ook iets wat hoort bij die afwijking).
Dus het is een optelsom van twee oorzaken waardoor ik extreem veel last heb van vermoeidheid.

Vanwege de vermoeidheid ben ik 50 % afgekeurd en ik moest, op zoek naar ander werk. En reken maar dat ik blij was met m’n opleiding tot Natuurgeneeskundige. Tijdens m’n opleiding kwam ik er achter dat dit m’n passie was. Mensen coachen, kennis delen.

Kanker als cadeautje?

Tijdens de behandeling van de kanker had ik les van Roy Martina (NEI-opleiding), ook een enorme inspiratiebron voor me!

• Kanker heeft gemaakt dat m’n passie naar boven kwam.
• Kanker heeft gemaakt dat ik op zoek, ging naar weer 100% vitaal zijn, waardoor er dus veel nieuwe mogelijkheden op m’n pad kwamen en nog steeds komen.

Ik heb veel hulp gehad!

Toen het nodig was, heb ik veel hulp gehad van mensen.
Maar waar kun jij terecht met je vragen en problemen?

Ik wil m’n kennis doorgeven en ook andere mensen de gelegenheid geven hun kennis te delen.
Daarvoor had ik dus een platform ‘chronisch, maar niet hopeloos’ opgezet.
Maar wat blijkt, veel mensen met chronische klachten zijn bang dat andere vinden dat ze zeuren.
Ze willen wel een één op één gesprek, maar niet met andere mensen, met chronische klachten, over hun problemen praten. 

‘Chronisch, maar niet hopeloos’

Ik dacht (en denk) dus “Als je altijd in hetzelfde groepje praat heb je altijd hetzelfde praatje”.
Maar als er in dat groepje allemaal verschillende ‘ongemakken’ zitten kan het zijn dat je een mogelijke oplossing uit een andere hoek krijgt (kruisbestuiving zeg maar).

Wat blijkt echter?

• En ik zal eerst de hand in eigen boezem steken:
  • Ik kan in m’n eentje de mensen niet voldoende motiveren om actief te zijn (trouwens, het moet uit hun zelf komen natuurlijk!)
  • Blijkbaar bied ik iets waar geen vraag naar is
  • Weet niet wat ik elke dag zou moeten plaatsen, (ik heb daar ook interactie voor nodig)
  • Ik heb niet de energie om daar in m’n hoofd de hele tijd mee bezig te zijn
• Het lijkt er op dat mensen alleen willen halen en niet brengen
• 98% van de mensen stelt zich niet eens voor
• Het lijkt wel of mensen zich schamen dat ze een chronische ziekte hebben (je hebt toch niet gekozen voor die ziekte dat je nu weet dat je verkeerd gekozen hebt?) Natuurlijk, m’n eigen aanvaarding van m’n gebreken is ook een proces. Maar ik draag het niet mee als een geheim. Ik vind dat als ik er niet over praat kan de ander het ook niet weten.
• Door dat ik het platform gesloten heb gemaakt (op verzoek van de mensen) werd het platform dus niet gevonden en kwamen er dus ook weinig mensen binnen

Idee was dus een platform te bieden voor de groep ‘Chronisch, maar  niet hopeloos’ en zo in gesprek met andere mensen te kunnen komen.
Dit platform en later ook de facebookgroep zijn offline gezet.

Voor vragen kan je op de Facebookgroep van de Praktijk Bewust-ZIJN terecht. Want ik blijf achter m’n standpunt staan, dat we veel van elkaar kunnen leren. 
En dan juist van mensen met andere chronische ziekten. Aparte groepen zijn er voldoende.
Maar helaas denk ik alleen zo. 

Ook om andere reden mag je hier een vraag of opmerking plaatsen! 

Als je (andere) vragen hebt, neem dan contact met ons op.